Νομίζω πως αυτό το κείμενο δεν πρέπει να το δημοσιεύσω...νομίζω ότι απλά θα σας μπερδέψω γιατί οι ίδιες μου οι σκέψεις είναι μπερδεμένες. Είμαι ταραγμένη... όχι δεν είμαι ταραγμένη. Είμαι λυπημένη. Πραματικά λυπημένη. Είχα καιρό να νιώσω τόσο λυπημένη. Ένα κομμάτι του εαυτού μου σήμερα κόπηκε, χάθηκε και δεν μπορώ να το αναζητήσω.
Δεν θέλω να πάω αύριο στην δουλειά. Την έβλεπα την βροχή να έρχεται και εγώ επέμενα ότι την βροχή δεν την φοβάμαι. Και τώρα είμαι μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Και τώρα φοβάμαι...Φοβάμαι πολύ...και η καταγαίδα δεν θα σταματήσει...και εγώ δεν έχω ομπρέλα, δεν έχω αδιάβροχο...Πάλι θα γίνω μούσκεμα...
Δεν με νοιάζει αν γίνω μούσκεμα...ήταν αναμενόμενο...Γιατί όμως δεν το έβλεπα? Γιατί προτιμούσα να εθελοτυφλώ? Δεν ξέρω να ζω διαφορετικά...Πώς θα μάθω να ζω διαφορετικά? Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου δείξει τον τρόπο?
Δεν θέλω να πάω αύριο στην δουλειά. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και όταν ξυπνήσω να είναι όλα όπως ήταν. Όπως ήταν στην αρχή...Πώς ήταν στην αρχή? Δεν θυμάμαι...πάει πολύ καιρός...και όμως μου έχει μείνει μια γλυκιά ανάμνηση...
Δεν θέλω να πάω αύριο στην δουλειά. Δεν συμπαθώ τους τερματισμούς. Προτιμώ την επανεκκίνηση. Και ο ουρανός είναι μαύρος, θα παραμείνει μαύρος για καιρό. Και εγώ θα είμα πάντα μούσκεμα και ας έχω στεγνώσει...
Θέλω να ξυπνήσω και να είμαι στην αφετηρία...
Τα όνειρα σχεδόν ποτέ δεν παραγματοποιούνται...
Θέλω να ξυπνήσω και να είμαι στην αφετηρία... Δεν θα είμαι ποτέ ξανά στην αφετηρία...
Καλή αντάμωση!
More Gadgets
No comments:
Post a Comment